Dag 24

Alvorens we het Krugerpark, en meer het Timbavati Private Game reserve verlaten, doen we nog één vroege gamedrive. Weer om 05.45 uur een vriendelijke klop op de deur, een bakje koffie met een muffin in de prachtige riet overkapte open lounge en hup, in de jeep. We gaan voor neushoorns omdat we die nog van heel dichtbij willen zien, maar zoals we hebben ervaren met een gamedrive, het blijft afwachten en ook spannend wat je tegenkomt. Neushoorns vinden we uiteindelijk niet, maar we zien van heel dichtbij veel giraffen (wat een prachtige beesten zijn dat) en we verblijven een tijdje midden in een kudde olifanten met veel hele kleine olifantjes. De moeders zijn heel relaxt en laten toe dat wij erg dicht bij de kleintjes mogen komen. Wat een prachtig gezicht. Een kleintje van een paar dagen vermaakt ons met allerlei capriolen. Hij lijkt met zijn slurfje nog geen weg te weten (wat moet ik met dat ding) maar kopieert al wel het gedrag van de anderen. Prachtig om daar zo dicht bij te zijn. Het is hun leefgebied, en wij zijn te gast; daar ben je je heel bewust van.
Terug bij het Motswari Lodge pakken we onze koffers in, genieten een laatste keer van het heerlijke ontbijt en nemen afscheid van Dave en Difference. We moeten nog 50 km rijden voor we het park uit zijn. Tot die tijd kunnen we dus nog allerlei dieren tegenkomen. Na een paar km op een dirtroad raakt de auto een steen: lekke band! Wat nu? We stappen toch maar uit, al weet je dat hier ook luipaarden, hyena's, leeuwen en olifanten lopen. Bellen naar Motswari heeft geen zin: geen service! Paul en Jos gaan aan de slag en de rest speurt de omgeving af op eventueel gevaar. Na enkele minuten verschijnt er een vrachtwagentje op het pad. Wij vragen de chauffeur bij Motswari te melden dat wij hier staan. Hij vertrekt, maar komt vrij snel terug en besluit ons zelf te helpen. Mooi! Zo werkt dat in Afrika. Na een half uurtje is de klus geklaard. We geven de chauffeur een mooie tip, en wij kunnen verder. Op de doorgaande weg door het park stoppen we nog eenmaal wanneer een hele kudde olifanten oversteekt. We verlaten het park en vervolgen de weg via Hoedspruit richting Blyde River Canyon, een route die bekend staat als de 'Panorama road'. Het is inderdaad prachtig. We klimmen via een pas omhoog en genieten van prachtige uitzichten. Bij 'God's Window' stappen we uit om naar het uitzichtpunt te wandelen. Dat doet ook een hele groep schoolkinderen uit Mozambique. Met onze lengte en blanke huid zijn we toch wel weer een bezienswaardigheid. Tijdens de klim en afdaling dartelen de kids om ons heen. Erg leuk.
We vervolgen de weg naar Pilgrim's Rest, een oud mijnwerkersstadje uit de tijd dat gelukzoekers huis en haard achter zich lieten om op zoek te gaan naar goud. Het stadje biedt een wat desolate indruk. De helft staat leeg, en de panden die wel open zijn vertonen meer gelijkenis met een Amerikaans westerndorpje dan een stadje in Zuid Afrika. Het Royal Hotel waar we verblijven, schijnt beroemd te zijn om zijn uitstraling, geschiedenis en service, maar wij vinden het een wat vreemd samenraapsel van stijlen en smaak. We komen na een wandeling terecht in een heel klein kroegje, aan de achterkant van een restaurant. De eigenaar en zijn vrouw zijn samen met een andere man de enige klanten, hun zoon staat achter de bar. Blank als ze zijn zijn ze erg nieuwsgierig waar we vandaan komen. Pa, al redelijk aangeschoten, begint spontaan oude Nederlandse zeevaartliederen te zingen, tot afgrijzen van vrouwlief. Ook oreert hij in onvervalst Fries allerlei onzin. Ja, je komt wat tegen.....
Zoon achter de bar doet zijn best om ons in te wijden in de plaatselijke sores omtrent werkloosheid, economische tegenstellingen en de blank-zwart problematiek. Met 50 witmensen op een bevolking van 3500 in het stadje kun je je daar iets bij voorstellen. Wat ons steeds opvalt is de worsteling van vooral blanke Zuid Afrikanen met de veranderde maatschappelijke en economische verhoudingen, en daaraan verbonden perspectieven sinds de afschaffing van de Apartheid. In onze ogen gaat het nog vele generaties en misschien wel 100 jaar duren eer er mogelijk zicht is op gelijke kansen voor met name de zwarte bevolking. Hiervoor zal ook een mentaliteitsverandering moeten plaatsvinden bij beide groeperingen. Een moeizaam en ingewikkeld proces.
Het eten in het Royal Hotel valt tegen, en als de bar dan ook nog om 9 uur sluit, hebben wij het wel gehad. Prima dat we morgen verder gaan, al is dat onze laatste dag en rijden we naar het vliegveld in johannesburg.